توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
اعضای گروه های شر و فساد، رهبران و اعضای همان نهادهای امنیتی و سیاسی جمهوریت فروریخته هستند که در زمان اشغال آمریکایی، در نقض حقوق بشر، کشتار غیرنظامیان، شکنجه و زندانی کردن افراد بی‌گناه، آدم ربایی و دیگر مسائل مشابه به طور مستقیم دست داشتند.
در دوران حکومت جمهوری شکست خورده، جزایر قدرت ایجاد شده بودند. هر یک از رهبران گروه های زورگو و باندها، زندان های شخصی خاص خود را داشتند. در این زندان ها، افرادی که تنها مخالفت کلامی می‌کردند یا برای اخاذی از تاجران پس از آدم ربایی در آنجا نگهداری می‌شدند. این زندان های شخصی، مراکز شکنجه های فزیکی بودند که برای منافع شخصی استفاده می‌شدند.
زندان های رسمی جمهوریت فرو ریخته، نیز مراکز شکنجه های روانی و فزیکی بودند که آثار آن تا هنوز در ذهن ها و بدن های زندانیان زنده و باقی مانده است؛ زندان های بگرام، پل‌چرخی، نظارتخانه های ریاست‌های ولایتی امنیت ملی، زندان های مخفی، ریاست چهل، ریاست نود و چند زندان دیگر اکثریت از افرادی مملوء بودند که سال ها هیچ تحقیقی درباره جرم های آنها انجام نمی شد.
رهبران و مسئولین زندان ها، جزایر قدرت و قدرت نشینان دولتی در دوره ای جمهوری بیست ساله، مسئولین واقعی نقض حقوق بشر هستند. آنها در دوران جمهوریت، به نیروهای بیگانه و اشغالګران اجازه داده بودند که بر مردم افغانستان هر نوع مظالم بی‌رحمانه‌ای انجام دهند. این رهبران شر و فساد حتی در دوران جنگ سرد نیز ناقضان حقوق بشر بودند.
راهروان شر و فساد، در دوران حکومت خود و در زمان اشغال آمریکایی، در عملیات مشترک با آن در نقض گسترده ای حقوق بشر دخیل بودند. آنها در عملیات های شبانه و حملات نیروهای بیگانه، در کشتار و شکنجه غیرنظامیان، همکاران نزدیک نیروهای مهاجم باقی ماندند و در هر عمل ضد بشری با اشغالگران دخیل بودند.
در دوران حکومت جمهوری، گزارش ها و شواهد زیادی از نقض حقوق بشر به دست رهبران شر و فساد و نیروهای بیگانه، توسط سازمان‌های بین‌المللی، به ویژه “عفو بین‌الملل” و “حقوق بشر” منتشر شده است، که می‌تواند دلایل واضحی بر نقض حقوق بشر توسط آنها باشد.
مدعیان حقوق بشر بین المللی در افغانستان پس از سقوط نظام جمهوری، هنوز تلاشی برای محاکمه این مقامات به دلیل نقض آشکار حقوق بشر نکرده و یا هیچ تحریمی علیه آنها اعمال نکرده. بلکه سازمان های بین المللی از آنها حمایت کرده و آنها را در جنگ ها پشتیبانی میکنند؛ به نظر می رسد که جامعه جهانی در موضوع نقض حقوق بشر بی‌طرف نیست و رویکرد دوگانه‌ای در پیش گرفته است.
