کابل چند روز پیش میزبان وزرای خارجه کشورهای ازبکستان و پاکستان بود که در آن یک توافق بزرگ و مهم برای بررسی امکان‌سنجی پروژه خط آهن «افغان ترانس» میان سه کشور ازبکستان، افغانستان و پاکستان امضا شد.
امضای این توافقنامه گام اقتصادی و سیاسی بزرگی در بخش اتصال و تعامل منطقه‌ای محسوب می‌شود. در نتیجه این پروژه، کشورهای آسیای میانه با کشورهای آسیای جنوبی وصل خواهند شد. میزبانی کابل برای امضای این پروژه و حضور وزرای خارجه دو کشور همسایه، علاوه بر تعاملات سیاسی و اقتصادی، اعتماد منطقه‌ای را نیز نشان می‌دهد؛ یعنی حکومت سرپرست می‌تواند روابط دیپلماتیک فعالی با همسایگان و جامعه جهانی داشته باشد و موقعیت افغانستان را به عنوان یک کشور مسئول تثبیت کند.
پروژه خط آهن افغان ترانس در بخش اقتصاد افغانستان یک پروژه حیاتی و ارزشمند به شمار می‌رود. این پروژه موقعیت ترانزیتی و ژئوپلیتیک افغانستان را بیشتر تقویت می‌کند. در نتیجه این پروژه، هزاران فرصت کاری برای شهروندان افغان ایجاد خواهد شد. پیش از این، از موقعیت افغانستان تنها به عنوان میدان جنگ و برای بازی‌های استخباراتی بیگانگان استفاده می‌شد، اما اکنون حیثیت یک مرکز ترانزیتی و پل اساسی برای اتصال منطقه‌ای را دارد.
پس از امضای توافقنامه امکان‌سنجی پروژه خط آهن افغان ترانس، شماری از مخالفان خارج‌نشین واکنش نشان دادند و تلاش کردند تا اذهان عمومی را در مورد این توافقنامه مغشوش سازند. مخالفان سیاسی حکومت سرپرست مانند گذشته در برابر هر پیشرفت افغانستان واکنش نشان می‌دهند، اما این واکنش‌ها و مخالفت‌ها تصادفی نیستند، بلکه آگاهانه، سازمان‌یافته و هدفمند می‌باشند.
مخالفت شعوری اصولاً بر حقیقت استوار نیست، بلکه در نتیجه کینه‌های سیاسی، ناکامی‌های شخصی یا تطبیق اجنداهای بیگانگان به وجود می‌آید.
مخالفان شعوری می‌خواهند به مشروعیت حکومت سرپرست آسیب برسانند، تصور منفی در ذهن جهانیان و افغان‌ها ایجاد کنند و افغانستان را با مخالفت‌های خود همیشه منزوی نگه دارند.
هنگامی که مخالفان شعوری در قدرت بودند، اداره خط آهن تنها یک شکل سمبولیک داشت و پیشرفت آن فقط روی کاغذ بود. این اداره اصولاً برای معاشات «ان.تی.ای» پسران و خویشاوندان رهبران جمهوریت، وکلای پارلمان و دیگر زورمندان ایجاد شده بود. خطوط آهن به مرزهای افغانستان رسیده بود، اما افغانستان به عنوان یک مانع در بخش اتصال منطقه‌ای واقع شده بود. در تمام افغانستان هیچ‌کس به نام اداره خط آهن چیزی نمی‌شناخت، زیرا کاری برای آن انجام نشده بود.
درآمد بندر حیرتان که مربوط به این اداره بود را عطاءمحمد نور شخصاً جمع‌آوری می‌کرد و درآمد بندر آقینه به جیب دوستم می‌رفت. با روی کار آمدن حکومت سرپرست، افغانستان به جای یک مانع در بخش اتصال منطقه‌ای، حیثیت یک پل ترانزیتی را کسب کرده است. اکنون درآمدهای این اداره به طور کامل به بودجه حکومت سرپرست واریز می‌شود که سالانه بین سه تا چهار میلیارد افغانی می‌رسد.
اما مخالفان حکومت سرپرست به حقیقت افغانستان تن نمی‌دهند و با پیشرفت افغانستان دشمنی شعوری دارند. آنها خواهان تطبیق اجنداهای بیگانگان هستند و با منافع ملی افغانستان مخالفت می‌کنند.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
