امروز بیست‌وچهارم ماه اسد و روز پیروزی و غلبه بر ایادی غرب و دشمنان اسلام در خاک افغانستان بود/است.
روزی که آمریکا، این مار زهرآگین و نیش‌دار، از سرزمین افغانستان فرار کرد و طرد شد و زبون گشت.
چنین روزهایی در دفتر تاریخ کم و گاهی نادر است که ملت‌هایی در پرتو عنایت و رحمت خداوند، دشمنان‌شان را به خاک سیاه بنشانند و پوزه‌شان را به خاک ذلت بمالند و از سرزمین‌شان بیرون‌‌شان کنند.
شاید افغانستان تنها کشوری باشد که توانسته است سه ابرقدرت و مستکبر جهانی را شکست بدهد و به هر کدام زخم‌های ناسور وارد کند و فلج و علیل‌شان نماید و با شکست به خانه‌شان برگرداند.
جشن‌گرفتن چنین روزی با ادای شکر و سپاس خداوندی و تلاوت آیات الهی و برافراشتن بیرق سفید اسلام توأم با سرور و شادی ملت، ادای حق خون شهیدان و پاسداشت رشادت مجاهدان و یادوارهٔ لطف و مرحمت خداوند است.
این روز در تمام افغانستان رخصتی عمومی است و در هر ولایت هم از سوی حاکمیت و امارت هم از سوی مردم و ملت، جشن‌های برنامه‌ریزی‌شده و خودشانه جریان داشت و در سایهٔ امنیت سرتاسری برگزار شد.
امروز الحمدلله چنان آرام و مملو از خوشی برای همگان سپری شد و یاد و خاطرات گذشتهٔ پرافتخارِ شجاعت دلیرمردان و فداکاری‌های ایثارگران تازه گشت.
اما همیشه در روزهای خوشی نیز عده‌ای ازخدابی‌خبر، خودفروخته، عوامل دست‌نشانده و مزدور چهره‌های واقعی‌تر خودشان را نشان می‌دهند و زهر نیش‌شان را بر دل این خاک و بر وجود این مردم می‌ریزند.
هرچند یاوه‌گویی و سخنان پرطمطراق و به‌دور از حقیقت و واقعیت آنان ذره‌ای تأثیر نداشته و نخواهد داشت، اما کو آن گوش شنوا و کو آن چشم بینا که بشنود و بیدار شود از این رویای خیس و دست بردارد از این پندار پوچ؟!
در سومین سالگرد پیروزی طالبان، جبههٔ موهوم آزادی افغانستان می‌گوید: «زمان انسجام، همگرایی و هم‌سویی میان تمامی جریان‌ها و نیروهای ضد طالبان فرارسیده است.» این جبهه گفته است: «انسجام نیروهای ضد طالبان، تنها راه برچیدن بساط ظلم طالب است.»
این کاریکاتوران زنده و مترسکان ایستاده هنوز گه‌گداری برای خودنمایی و عرض اندام و کمایی مادیات از راه‌های خودنمایی، به میدان رسانه می‌آیند و در رسانه‌های مغرض لب به گفتن چنین سخنانی می‌گشایند.
اما ملت شریف افغانستان دیگر فریب سخنان تصنعی و ساختگی آنان را نمی‌خورند و اعتماد و باوری به خودشان ندارند. زیرا چطور می‌شود به افرادی تکیه کرد که در مواقع ضرورت و اشد حاجت، فرار را بر قرار ترجیح دادند و پشت مردم را به اصطلاح خالی کردند.
اگر آنان در جبههٔ حقیقت قرار داشتند، کشته می‌شدند اما هرگز شرمساری و مذلت فرار را اختیار نمی‌کردند.
دیگر آب از آب گذشته و دست پلید اینان برای همگان رو شده است و بهتر است بیشتر از این خودشان را مسخره و ریشخند این و آن و به‌خصوص ملت و مردم‌شان نکنند.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
