احمد مسعود، رهبر خودخواندهٔ جبههٔ مقاومت، در اظهارات تازه‌ای خواستار اعمال تحریم‌ها بر افغانستان شده است؛ نه بر حکومت افغانستان، بلکه بر کل کشور.
مسعود در نشست «دیدارهای آینده» در فرانسه، صراحتاً گفته است که روابط افغانستان با جامعهٔ جهانی باید قطع شود تا فشار بر حکومت افغانستان افزایش یابد. او بدون آن‌که به عواقب تحریم فکر کند ــ که زندگی میلیون‌ها شهروند عادی افغانستان را متضرر می‌سازد ــ این اظهارات خام را بیان کرده است.
تحریم یعنی قطع کمک‌های بشردوستانه، توقف واردات ادویه، کاهش دسترسی به تعلیم و مواد آموزشی و خدمات درمانی و صحی. هیچ‌کسی چنین تقاضای ناجوان‌مردانه را نمی‌کند مگر آن‌که دشمن مردم افغانستان باشد.
احمد مسعود راهی را پیشنهاد می‌دهد که به گرسنگی، بیماری و انزوای بیشتر مردم افغانستان منجر می‌شود. این نه سیاست‌ورزی، بلکه بی‌رحمی است. او با این خواسته ثابت کرد که از دید او هیچ چیزی جز منافع شخصی‌اش مهم نیست.
مردم افغانستان سزاوار زندگی بهتر هستند، نه فشار بیشتر. جبههٔ مقاومت با این اظهارات نابخردانه، روی شرور خود را به مردم نشان داد و ثابت کرد که مردم برایش هیچ اهمیت ندارند.
درخواست تحریم نمودن افغانستان، نمک پاشیدن بر زخم‌های مردم است. جبههٔ مقاومت با این خواسته، خود را از صف مردم جدا کرده است. این موضع‌گیری نشان می‌دهد که جبههٔ مقاومت از واقعیت‌های افغانستان فاصله گرفته و در فضای امن غربی و در آغوش باداران خارجی نشسته و در مورد افغانستانی سخن می‌گوید که مصالح و منافعش برای او هیچ اهمیتی ندارد.
اگر جبههٔ مقاومت واقعاً دغدغهٔ مردم را دارد، باید در مجامع غربی از افغانستان دفاع کند و خواهان رشد و ترقی آن باشد، نه این‌که زخم و درد مردم را بیشتر سازد. مردم افغانستان باید بدانند که تحریم یعنی گرسنگی و بیماری. جبههٔ مقاومت با این موضع‌گیری، نه‌تنها از مردم فاصله گرفته، بلکه در صف دشمنان رفاه و آرامش مردم ایستاده است.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
