انسان در پس انجام هر کاری دنبال هدفی دور و بلند برای خودشان هستند که دردی از دردهای مادی و معنوی زندگی آنان بکاهد و روشنی و سُرور در زندگی‌شان بیاورد و بتاباند.
مگر جز این است که این دنیا پلی برای عبور و مرحله‌ای برای زیستن مؤقتی تا فرارسیدن مرگ و زندگی جاوید آخرت است؟
انسان عاقل هم برای زندگی کنونی دنیایش فکر و اندیشه می‌کند هم برای روزگار پس از مرگ و زندگی جاوید و همیشگی‌اش فکری برمی‌دارد و توشه و ذخیره جمع می‌کند.
خداوند در کلام پاکش می‌فرماید: «وَ هُوَ اَلَّذِي يَتَوَفّٰاكُمْ بِاللَّيْلِ وَ يَعْلَمُ مٰا جَرَحْتُمْ بِالنَّهٰارِ ثُمَّ يَبْعَثُكُمْ فِيهِ لِيُقْضىٰ أَجَلٌ مُسَمًّى ثُمَّ إِلَيْهِ مَرْجِعُكُمْ ثُمَّ يُنَبِّئُكُمْ بِمٰا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ؛ و او ذاتی است که (روحِ) شما را در شب (به هنگام خواب) می‌گیرد و از کارهایی که در روز انجام می‌دهید، آگاه است و سپس شما را در روز برمی‌انگیزد تا مُهلت مشخص به سر آید و آنگاه بازگشتتان به‌سوی اوست و سپس شما را از کردارتان آگاه می‌سازد.» (انعام: ۶۰)
وقتی خداوند از زیر‌ودرشت زندگی بندگانش در دنیا آگاه است و در عالم آخرت از ذره‌ذرهٔ آن حساب می‌گیرد و بنده‌اش را مطلع می‌کند، مگر جز انتخاب‌های درست و اعمال نیک و کردار پسندیده، چیز دیگری فایده‌ای به حال بنده دارد و به درد آدم می‌خورد؟
به همین خاطر باید به حال بغاوتگران تأسف خورد و ناراحت شد که گرفتار بازی کثیفی شدند و در زندگی دنیا راهی را برای زیستن انتخاب کردند که هم عزت نفس هم وجدان راحت را از دست دادند هم شانس و امیدشان را در زندگی پس از مرگ برای بخشیده‌شدن و مورد رحمت قرار گرفتن خیلی کم و ناچیز کردند.
تا همین لحظه که آنان همچنان بر طبل غرور و کبکبهٔ خودشان می‌کوبند و هرگز ذره‌ای پشیمانی از خودشان به‌خاطر بودن در صف دشمن و جنگیدن با مجاهدان از خودشان نشان نمی‌دهند، خیلی خیلی این سخن را پررنگ‌تر می‌کند که گویا واقعا از حس تشخیص درست و نادرست تهی شده و خالی گشته‌اند و مهم نیست که در کدام استقامت فعالیت می‌کنند.
برایشان تنها رقم و دالر ارزش دارد و محور کارها و گفته‌هایشان محسوب می‌شود و بر مقیاس همان‌ها تصمیم می‌گیرند و اقدامی می‌کنند.
امان از دورانی که انسان دچار غفلت تام شود و از فضایل اخلاقی و معارف اسلامی دور شود و از انسانیت تنها نامش بر سرش باشد و درونش تهی باشد.
چنین انسان‌هایی گمان می‌کنند که در مسیر صحیح قرار دارند و کرده‌هایشان ذخایر اخرویشان است و همان‌طور که در دنیا روی چوکی‌های نرم و ملایم نشستند و امر صادر کردند، در آخرت نیز بر سریر خوشی خواهند نشست و آسایش دایم خواهند داشت.
اما خداوند طرز فکر اینان را باطل می‌کند و چنین می‌فرماید و دستشان را در گِل ندامت قرار می‌دهد:
«اَلَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي اَلْحَيٰاةِ اَلدُّنْيٰا وَ هُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعاً؛ آنان که تلاششان در زندگی دنیا تباه گشت و با این حال گمان می‌کنند که کار نیکی انجام می‌دهند.» (کهف: ۱۰۴)
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
