عبدالمجید دوستی انسان‌ها موجوداتی انیس و مهرورز هستند که محبت‌شان از عقل‌شان ساطع می‌شود و در پهنهٔ دل‌ها جا می‌گیرد؛ نه محبت محض که حتی حیوانات از آن بهره‌مند هستند و بر مدارش حرکت می‌کنند. محبت آدمیان نتیجهٔ تصمیم عقلانی آنان است؛ ازهمین‌رو، همواره به برقراری ارتباط مداوم نیاز دارند و برای تداوم و تزاید محبت دوطرفه به ملاقات و دیدار همدیگر اهمیت قایلند و رنج سفر و تعب راه را به جان می‌خرند. احوال‌پرسی از نزدیکان و بستگان و رفتن به ملاقات احباب و دوستان یکی از اولویت‌های زندگی اجتماعی انسان‌هاست. برای تحقق شرفِ رؤیت دوستی مشقت مسیر را به جان می‌خرند و هم وقت هم سرمایه مصرف می‌کنند. هرچقدر به عقب‌تر برگردیم و گوشهٔ چشمی به امکانات اولیه و اندک ادوار گذشته بیندازیم، درمی‌یابیم که آن دوران‌ها رفت‌وآمدها وقت‌گیرتر و پرهزینه‌تر بوده است و مردمان از راه‌های زمینی و مرکب‌ها برای مسافرت‌های‌شان استفاده می‌کردند. از بدو خلقت انسان و تاکنون همواره انسان‌ها برای رفت‌وآمد راه و آدرس ثابتی را دنبال می‌کنند و برای سایر مواقع از آن ترددگاه‌ها مدد می‌جویند. به این مسیر در محدودهٔ محدودتر سرک و در دایرهٔ بزرگ‌تر و طولانی‌تر شاهراه می‌گویند. با پیشرفت تکنالوژی و ظهور اختراعات سهولت‌آفرین، انسان کرانهٔ آسمان را شکافته و در همان بالا نیز برای خودش راه درست کرده است، اما بازهم هرگز از نقش و اهمیت راه‌های زمینی کاسته نشده است. افغانستان کشوری است که درخصوص تردد وسایط نقلیه بیشتر به راه‌های زمینی متکی است تا هوایی؛ زیرا زمینهٔ تردد هوایی در تمام ولایت‌ها تا اکنون فراهم نشده است و اگر هم در برخی ولایت‌های کلیدی این ظرفیت وجود دارد، هزینهٔ آن برای تودهٔ مردم خیلی زیاد است؛ ازهمین‌رو، مردم اغلب اوقات مسافرت‌شان را از طریق راه‌های زمینی و موترهای لینی انجام می‌دهند. همین امر سبب شده است که جاده‌ها به گزینهٔ اول و مهم تبدیل شود و نقش آن در قاب نگاه دولت و چشم‌دید مردم برجسته ارزیابی شود. در دهه‌های گذشته راه‌های مواصلاتی در افغانستان در اثر جنگ‌های مداوم تخریب شده بود. تردد در راه‌های ناهموار در کنار اینکه از نظر ناامنی دشوار بود، بر زحمت و مصرف مسافران افزوده بود. جاده‌هایی هم که از قبل اندک رمقی برای تحمل وزن‌های سنگین موترهای باربری در خود می‌دیدند، در گذر زمان بالاخره تاب تحمل را از دست داده بودند. از یک سو فرسایش مستمر و از سوی دیگر نبود پلان‌های بازسازی و به‌سازی سبب شده بود که سفرکردن و رفتن به جایی و برگشتن از جایی هزینهٔ چندبرابر در برداشته باشد یا زمانی طولانی صرف رفت‌وآمد شود. همین امر باعث کاهش میزان مسافرت‌ها شده بود که مردم تنها در مواقع خیلی‌خیلی ضروری تن به سفر و بستن بیک‌شان بدهند. باتوجه به مطالب بالا، در دورنمای عملکردهای امارت اسلامی در دورهٔ فعلی، احداث و تعمیر جاده‌ها در اولویت کاری قرار دارد. در جاهایی که راه‌های اصلی تخریب شده یا نیاز شدید به تعمیر و بازسازی دارد، مسئولان مربوطه اقدامات ضروری را شروع و بسیاری از سرک‌ها را بازسازی نموده‌اند. در کنار اینها، بسیاری جاها که ضرورت محسوس می‌شد که باید جاده‌ای نو درست شود و از دل منطقه و محیط راهی باز کرده شود، این برنامه‌ها را نیز پیاده نموده‌اند. بازسازی و کانکریت‌ریزی تونل شاهراه سالنگ یکی از آن کارهاست که صورت گرفت و به مقیاس بالایی از مشکلات تردد در آن شاهراه کاست. افتتاح کار پروژهٔ شاهراه غور_هرات یکی دیگر از کارهای بزرگ جاده‌ای است که پس سالیان طولانی و بی‌توجهی مداوم مسئولان سابقه، بالاخره در گرو توجه مسئولان آینده‌نگر کنونی آغاز شد. امارت اسلامی فوکس اصلی و کلیدی خودش را روی بازسازی و تعمیر سرک‌ها متمرکز کرده است تا از خستگی سفر و مدت طولانی آن بکاهد و فاصله‌ها را از میان بردارد.
