اسماعیل خان؛ امیر غرب یا امیر فساد «ادامه»:
در ادامه بررسی چهره پنهان اسماعیل خان و عملکردهای ننگین وی در زمان ولایت و وزارت، به نکاتی می‌رسیم که فراتر از فساد مالی روزمره، چهره‌ای سازمان‌یافته از چپاول و قانون‌گریزی را نمایان می‌سازد؛ چهره‌ای که بسیاری آن‌را نمونه‌ای آشکار از مافیای قدرت در پوشش جهاد و دین می‌دانند.
در سال ۲۰۱۲، عزیزالله لودین، رئیس وقت اداره عالی مبارزه با فساد اداری، برای نخستین‌بار از یکی از رسوایی‌های بزرگ اسماعیل خان پرده برداشت.
وی در آن زمان اعلان نمود که این رهبر خودخوانده، در دوران حکومتش بر هرات، صدها جریب زمین دولتی را در نقاط استراتژیک شهر، بدون طی مراحل قانونی، به نام خود و اطرافیانش ثبت کرده است.
نمونه بارز این غصب، خانه عبدالمجید خان زابلی بود؛ ملکی وقفی که به‌صورت غیرقانونی به نام همسر اسماعیل خان ثبت شد؛ نمونه‌ای که می‌توان آن‌را تنها یک مورد از ده‌ها زمین و ملک عامه‌ای دانست که در سایه قدرت و بی‌پروایی، به تصرف اسماعیل خان درآمد.
در کنار غصب زمین، برداشت میلیون‌ها دالر از بانک ملی افغانستان نیز از جمله فعالیت‌های پشت‌پرده این چهره‌ی بدنام بود؛ بنابر گزارش‌های متعدد، وی در زمان ولایتش، بیش از ۷۰ میلیون دالر از این بانک برداشت نمود؛ پول‌هایی‌که نه سندی برای بازپرداخت آن‌ها وجود دارد و نه گزارشی درباره چگونگی مصرف آن.
از آن‌جایی‌که اسماعیل خان با سوء استفاده از نام جهاد، از قدرت و نفوذ زیادی برخوردار بود، وقتی وزارت مالیه، تحت رهبری اشرف غنی، برای پیگیری موضوع پول‌های دزدی‌شده وارد عمل گردید، در مقابل نفوذ سیاسی اسماعیل خان متوقف شده و هیچ نهاد رسمی جرئت بازخواست او را نداشت.
گمرکات هرات، اسلام‌قلعه و تورغندی، از مهم‌ترین منابع درآمد کشور بودند اما، در دوران اسماعیل خان، به‌جای آن‌که درآمد این گمرکات به خزانه دولت وارد شود، به حساب‌های شخصی، پروژه‌های خانوادگی و گروه‌های مسلح وابسته به وی سرازیر می‌گردید.
در آن روزها، تعدادی از نخبگان اقتصادی هرات، بارها هشدار دادند که عواید گمرکی به کابل نمی‌رسد و در تاریکی صرف منافع شخصی می‌شود؛ ادعایی‌که هرچند اسناد رسمی در راستای تایید آن به سختی یافت می‌شد، اما شواهد میدانی بر صدق این ادعاها مهر تایید می‌گذاشت.
اسماعیل خان در حالی از قدرت کنار گذاشته شد که، بررسی دارایی‌هایش چشمان بسیاری را خیره ساخت؛ تملک هتل مجلل استقلال در گرده‌پارک هرات، سرمایه‌گذاری‌های گسترده در شهر و گزارش‌هایی از دارایی‌ها در ایران، سوالات زیادی را در ذهن مردم ایجاد کرد: به‌راستی یک والی و وزیر با حقوق ماهیانه چند ده‌هزار افغانی، حال‌آنکه قبل از آن نیز مال و دارایی نداشته، چگونه صاحب چنین ثروتی شده است؟
جالب این‌جاست، زمانی که این اتهامات رسانه‌ای شد، اسماعیل خان با استفاده ابزاری از جایگاه جهادی‌اش، هواداران فریب‌خورده‌اش را به جاده‌ها کشاند و آنان با لباس جهادی و شعارهای مذهبی، هر نقدی علیه وی را به “اهانت به مجاهدین” تعبیر می‌کردند؛ ترفندی‌که در آن زمان برای جلوگیری از محاکمه‌شدن اسماعیل خان، در مقیاس بالایی کارساز آمد.
کارنامه اسماعیل خان، همانند دیگر رهبران خودخوانده و جنگ‌سالاران بدنام، تنها نمونه‌ای از یک زنجیره طولانی فساد در نظام جمهوریت است؛ زنجیره‌ای که از رهبران جهادی گرفته تا دیگر سیاسیون، همگی در تار و پود آن دخیل بودند.
در نتیجه باید گفت که آن‌چه از عملکردهای ننگین اسماعیل خان دیده می‌شود، چهره‌ای پر از فساد و بی‌قانونی است؛ کسی که به جای خدمت به مردم، با نام جهاد، اموال بیت‌المال را غارت کرد و هر صدایی که علیه‌اش بلند شد را خاموش ساخت. او به‌جای ساختن کشور، دنبال جمع‌کردن پول و قدرت برای خودش بود؛ واقعیت انکارناپذیری که نباید از یاد و خاطر مردم رنج‌دیده‌ی این دیار بیرون رود.
ادامه دارد…
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
