عبدالمجید دوستی روح و جسم دو بخش تودرتو و آمیخته‌‌درهمِ انسان است که شاکله و هیکلش را تشکیل می‌دهد. در این میان، جایگاه روح بالاتر و نقشش کلیدی‌تر است؛ ازهمین‌رو، رسیدگی به روح و برآورده‌کردن نیازهای حتمی آن در اولویت قرار دارد؛ زیرا ترَک‌خوردن دیوار روح باعث بروز شکنندگی و ایجاد درز در بدنهٔ جسم می‌شود، چون جسم تابع روح است و روح مقام رهبر و راه‌بر را دارد. خستگی روح و روان مستقیم به جسم سرایت می‌کند و قوای آن را تحت تأثیر قرار می‌دهد. به گفتهٔ علامهٔ شاه ولی‌الله دهلوی رحمه‌الله، «جسم مرکب روح است.» باید در کنار تمرین و تغذیهٔ جسم و بدن، تقاضاهای روح را نیز در اولویت قرار داد و برآورده نمود. برای ورز‌دادن اندام‌های روحی و تکان‌دادن یک‌نواختی درون، گشتن و سیروسیاحت یکی از بهترین و مناسب‌ترین گزینه‌هاست؛ زیرا انسان از خاک آفریده شده است و در نزدیک‌شدن به خاک و لمس‌کردن طبیعت و لطافت و ظرافت آن رنگش عوض می‌شود و رُخش تغییر می‌کند و نشاط و سرزندگی در رگه‌های هستی‌اش جریان پیدا می‌کند. انسان در هر کجایی که زندگی کند، هرگز از داشتن فضاهای طبیعی بی‌نیاز نیست. روحش در عدم برخورد با طبیعت و تماشای آن، پژمرده و کسل می‌شود و رهش را به‌سوی جلورفتن و آینده‌نگری‌کردن گم می‌کند. هرازگاهی سوی طبیعت ره‌سپردن و در دل باغ و بوستان فرورفتن ضرورت مبرم انسانی و روحی است. در مناطق دوردست‌تر و گوشه‌تر چهرهٔ خاک همچنان تلألؤ نور خورشید را هر روز می‌بیند و پهنای وجودش را برای رویدن انواع گیاهان و سبزه‌ها ستره می‌کند و نیروی رویش می‌بخشد، اما در کلان‌شهرها که مناطق خردتر و فضا کمتر است، نمی‌شود هر کجا جای دنج و پرآب‌وعلف پیدا کرد و دامان روح را با آب زلالِ طبیعت شست‌وشو کرد؛ از روی همین نیاز، در کلان‌شهرها احداث پارک یا همان طبیعت محدود به نام پاک بیشتر مروج است که از سوی دولت برای ملت جهت کسب لذت درست می‌شود. امارت اسلامی همواره سعی دارد که مقیاس این پارک‌ها را بیشتر کند و به شمارشان بیفزاید تا مردم نشاط و لذت کسب کنند؛ زیرا در کنار مفیدبودن سرسبزی و پارک‌ها برای صحت و تندرستی انسان‌ها، چهرهٔ محیط و منطقه را نیز زیبا می‌کند و به یکی از جاهای دیدنی برای مسافران و توریست‌ها تبدیل می‌شود.
