ابوعثمان غزنوی نارندرا مودی صدراعظم هند اخیرا در مصاحبه یی با خبرگزاری PTI، قرارداد هند برای ادارۀ بندر استراتیژیک چابهار در ایران را یک نقطۀ عطف مهم دانست. وی تأکید کرد که دهلی نو برای فراهم کردن اتصال به افغانستان و آسیای مرکزی که دسترسی به بحر ندارند، از این طریق تلاش خواهد کرد. صدراعظم هند در این مصاحبه افزود، این تلاش ها شامل پروژه های بزرگ تری مانند دهلیز حمل و نقل بین المللی شمال- جنوب و کریدور اقتصادی هند- شرق‌میانه-اروپا می شود. این پروژه ها به هند امکان می دهد، تا به طور مستقیم به بازارهای افغانستان، کشورهای آسیای مرکزی و منطقۀ شرق میانه بدون نیاز به عبور از خاک پاکستان دسترسی داشته باشد که این امر به لحاظ سیاسی و امنیتی برای هند حائز اهمیت است. طرف مهم و اصلی دیگر در بند چابهار کشور ایران است. نقش ایران در این میان بسیار کلیدی است. بندر چابهار به عنوان تنها بندر اقیانوسی ایران، نقطۀ اتصال مهمی برای توسعۀ تجاری منطقه محسوب می شود. این پروژه باعث افزایش همکاری های اقتصادی بین ایران و هند؛ ایران و افغانستان و افغانستان و هند نیز شده و می تواند به تقویت روابط این کشورها کمک کند. علاوه بر این، توسعه زیرساخت های چابهار توسط ایران و همکاری با هند در این زمینه، نقش ایران را به عنوان یک مرکز حمل و نقل منطقه یی تقویت می کند. علاوه بر این، افزایش تجارت از طریق این بندر می تواند، به رشد اقتصادی ایران و به ویژه منطقۀ سیستان و بلوچستان ایران که این بندر در آن موقعیت دارد و از مناطق نهایت فقرنشین این کشور محسوب می‌گردد، کمک کند و همچنان شگوفایی اقتصادی را برای کشورهای محصور در خشکه مانند افغانستان و کشورهای آسیای مرکزی به بار آورد. این توسعۀ اقتصادی می تواند ثبات منطقه را تقویت کرده و باعث افزایش همکاری های منطقه یی گردد. از میان کشورهای دیگر منطقه، نقش افغانستان نیز در این همکاری ها بسیار مهم است و می تواند به عنوان یک مرکز اتصال منطقه یی شناخته شود؛ نیز با آغاز فعالیت تجاری و اقتصادی در بندر چابهار، هرچند ایران حیثیت پل نخست ارتباطی با کشورهای آسیای مرکزی را دارد؛ اما افغانستان به عنوان پل دوم حیاتی ارتباطی هند از طریق بندر چابهار به کشورهای آسیای مرکزی وارد عرصۀ همکاری های منطقه می گردد. بنابراین، این اقدامات نه تنها به نفع هند و ایران بلکه به نفع تمامی کشورهای دخیل در این پروژه به ویژه کشورهای منطقه خواهد بود در صورتی می تواند به یکپارچگی و رشد اقتصادی پایدار در منطقه منجر گردد که فعالیت تمام کشورهای دخیل در آن، بی دغدغه و بدور از هر گونه نگرش های سیاسی باشد. به این معنا که تمام طرف های دخیل در این همکاری های منطقه یی باید خود را ملزم به استفادۀ صرف اقتصادی و تجاری از این پروژه ها نماید و به هیچ کشور این حق داده شود که این طرح منطقه یی به عنوان ابزار فشار سیاسی بر سایر کشورهای دخیل در این پروژه و سایر کشورهای منطقه استفاده نماید. در این صورت خواهد بود که این امر، منجر به توسعۀ تجارت، شگوفایی اقتصادی، اتصال و همکاری های منطقه یی بیشتر خواهد شد و در پیامد کشورهای منطقه از اتکا و وابستگی تجاری و اقتصادی به کشورهای فرامنطقه که دارای نتایج اقتصادی نامطلوب برای کشورهای منطقه است، نجات خواهند یافت.
