با سقوط نظام جمهوریت در ۳۱ آگست سال ۲۰۲۱ میلادی، مقامات پیشین و کسانی که قدرت داشتند، نیز مسیر فرار از کشور را در پیش گرفتند. متأسفانه اگر عملکرد دو دهه گذشته آنها را بررسی کنیم، روشن می‌شود که هیچ اقدام مثبت و ماندگاری در راستای خدمت به ملت و کشور انجام نداده بودند که باعث شود مردم به آنها اعتماد و احترام داشته باشند. بنابراین، ترک کشور و پناه بردن به حمایت قدرت‌های غربی و آمریکایی را انتخاب و فرار کردند. اکثریت این مقامات تابعیت‌های خارجی داشتند و نقش پیمانکاران پروژه‌های غربی را در افغانستان برعهده داشتند. پیش‌بینی شده و منطقی بود.
اما فرار آنها تنها به ترک کشور محدود نشد؛ در همان روز فرار نیز اقدامات ویرانگرانه‌ای انجام دادند که هنوز برای افغانستان و مردم جبران‌ناپذیر است. آنها نظامیان و نیروهای وفادار به جمهوریت را تحریک کردند تا دارایی‌های ملی را غارت کنند یا از کار بیندازند. در همین راستا، هواپیماهای افغانستان را یا به کشورهای خارجی فرار دادند یا در میدان هوایی پرزه کردند، و علاوه بر آن، رادارها و سایر تأسیسات حساس و حیاتی کشور را از کار انداختند.
این افراد با ادامه اقدامات خود، فرهنگی نادرست و زیان‌آور را نیز در جامعه ترویج کردند، قشر با تحصیل جامعه، متخصصان و افراد حرفه‌ای افغانستان را ترساندند با حمایت خارجی‌ها مجبورشان کردند که کشور را ترک کنند. با تبلیغ این تصور که زندگی آنها در خطر است، کسی به آنها وظیفه نخواهد داد یا با مشکلات دیگری روبه‌رو خواهند شد، جمع زیادی از نخبگان و نیروهای متخصص افغانستان مجبور به مهاجرت شدند. نتیجه این روند، از دست رفتن بخش عظیمی از نیروی انسانی متخصص و تحصیل‌کرده کشور بود که پس از چهار سال، اکنون به تدریج در حال بازگشت هستند.
با این حال، بسیاری از متخصصانی که هنوز بازنگشته‌اند یا در مسیر بازگشت هستند، همچنان از سوی همان مقامات پیشین ترسانده می‌شوند. تخصص، تحصیل و تجربه این افراد کاملاً مطابق با استانداردها و نیازهای افغانستان بود، اما اکنون در کشورهای خارجی، به کارهای کم‌درآمد، رانندگی تکسی، شاگردی در فروشگاهها و سخت‌ترین مشاغل مشغو هستند. بسیاری از آنان برای مدت طولانی در کمپ‌ها مانند زندانیان نگه داشته شده، از خانواده و فرزندانشان جدا شده‌اند، زندگی و خانواده‌هایشان از هم پاشیده و با بیماری‌ها و فشارهای روانی شدید روبه‌رو شده‌اند. همه اینها نتیجه تحریک و دشمنی مقامات پیشین با ملت و کشور بود.
متأسفانه، مقامات پیشین که اکنون در خارج زندگی می‌کنند، هنوز هم با حمایت اربابان خارجی خود مردم عادی و باقی‌مانده طبقه تحصیل‌کرده را تشویق به ترک افغانستان از مسیرهای خطرناک و مرگبار می‌کنند. این عمل اوج خیانت و دشمنی با وطن و مردم است. کسانی که قبلاً از کشور خارج شده‌اند، اکنون با مشکلات و رنج‌های شدید مواجه‌اند؛ نه اجازه بازگشت دارند و نه حقوق انسانی‌شان رعایت می‌شود. برخی در کشورهای خارجی خودکشی می‌کنند، برخی دچار بیماری‌های روانی شده و برخی از زندگی خود خسته‌اند.
بنابراین، مردم و طبقه تحصیل‌کرده افغانستان باید بدانند که کشورهای خارجی آن‌گونه نیستند که به آنها نشان داده می‌شود. این نمایش‌ها دام‌هایی برای جذب و فراری دادن نیروهای متخصص است که در گذشته هزاران نفر را گرفتار و به کام مرگ رسانده است. مشکلات اقتصادی و سایر مسائل در داخل کشور ممکن است وجود داشته باشد، اما با مشکلات مهاجران در خارج، هیچگاه قابل مقایسه نیست. در آنجا غرق دشواری‌ها و مشکلات عمیق شده‌اند؛ بنابراین نباید تحت تأثیر تبلیغات و کمپاین‌های مقامات فراری قرار گرفت. در عوض، باید دست در دست هم داده و برای آبادانی کشور و بهبود زندگی خود و هموطنان کار کرد.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
