پس از سال ۲۰۰۱ میلادی که در افغانستان نظام جمهوریت تحت حمایت آمریکا و متحدانش تشکیل شد، از همان ابتدا با تضادهای داخلی، انحصار سیاسی و تعصبات بر سر قدرت دست و پنجه نرم کرد. یکی از چهره‌های مهم و برجسته‌ای که در دوران جمهوریت، بیشتر از هر کس دیگری، در دامن زدن به تعصبات قومی و زبانی نقش داشت، امرالله صالح بود.
امرالله صالح یکی از اعضای مهمی ائتلاف شمال بود که پس از کشته شدن احمدشاه مسعود، خود را وارث فکری و سیاسی او می‌دانست. سیاست‌های ائتلاف شمال از ابتدا با خود یک نوعی تبعیض و خصومت علیه اقوام مختلف داشت و این دیدگاه در سخنان، نوشته‌ها و استراتژی‌های امنیتی امرالله صالح نیز به دفعات دیده و منعکس می‌شد.
در دوران جمهوریت فروپاشیده، امرالله صالح در سمت رئیس امنیت ملی سیاست‌هایی را پیش میگرفت که به وضوح نشان میداد که دولت او بیشتر در مقابل اقوام خاصی موضع گرفته است، بیشتر بر روی مناطق، مراکز آموزشی و شخصیت‌های مربوط به همین اقوام تمرکز داشت و در قالب مبارزه با تروریزم، به تخریب و تفرقه‌افکنی می‌پرداخت. در حقیقت، او با این سیاست‌ها، آتش تعصب را دامن می‌زد.
از توهین به اقوام مختلف گرفته تا شکنجه‌ها، قتل‌ها و آدم‌ربایی‌ها، همه این اقدامات بخشی از استراتیژی امرالله صالح برای ترویج تعصب و حفظ قدرت خود بود. صالح می‌خواست که اقوام را بدنام کند و برای تحقق این هدف، حتی به ترور شخصیت‌های خارجی نیز دست می‌زد. یکی از نمونه‌های بارز این ترورها، کشتن انجینر جاپانی «تیتسو ناکامورا» در ننگرهار بود.
امرالله صالح که خود جزئی از پروژه‌ای پیچیدهی دستگاه‌های استخباراتی خارجی بوده و است، همواره در تلاش بود تا با ایجاد اختلاف و خونریزی میان مردم، قدرت خود را حفظ کند و خود را به عنوان یک شخصیت خوبی مطرح سازد. حمله به پوهنتون کابل و کشتار ده‌ها دانشجو در دوران جمهوریت، نمونه‌ای واضح از آن فجائع است.
این مجنون قدرت و تعصب همچنان کوشش می‌کند که چگونه مردم را به سمت اختلافات بیشتر بکشد و برای منافع شخصی خود، فرزندان مردم را به سوی جنگ و تبعات وحشتناک آن هدایت کند. در حالی که خود هیچ‌گاه از یک مسیر ثابت و روشن پیروی نکرده است. دیروز شکنندهى وحدت ملی بود و امروز، از همان مسیری جنگ مردم را به سمت وحدت ملی فرا می‌خواند. دیروز خود را جزء جبهه مقاومت خیالی می‌خواند و امروز شعار روند سبز را سر داده است.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
