نویسنده: عاصم بختیار
آصف درانی، نماینده ویژه پیشین پاکستان برای افغانستان، اخیراً گفته که دولت پاکستان به برخی از سیاستمداران پیشین افغانستان و رهبران جناح‌های جنگ داخلی، ازجمله سیاف، ربانی، احمدشاه مسعود و خانواده‌هایشان، پاسپورت‌های پاکستانی داده بود. این افراد در پاکستان به‌راحتی زندگی و رفت‌وآمد داشتند و از سوی دولت این کشور تمامی امکانات برایشان فراهم شده بود.
اگرچه خوشخدمتی سیاستمداران سابق، پیمانکاران و سوداگران قومی و احزاب مختلف به پاکستان، برای ملت افغان همچو آفتاب آشکار است، اما اعترافات مقامات پاکستانی بیش‌ازپیش کاذب بودن ادعاهای این سیاستمداران را ثابت می‌کند؛ ادعاهایی که آن‌ها در زمان قدرت برای فریب مردم و نمایش چهره‌ای ضدپاکستانی از خود مطرح می‌کردند.
این افراد حتی در دوران جمهوریت گذشته که در رأس قدرت بودند، از غلامې به پاکستان دست نکشیدند. آن‌ها به‌صورت پنهانی و آشکار به پاکستان رفت‌وآمد داشتند و از سفارت این کشور در کابل پول و امتیازات دریافت می‌کردند. این موضوع تنها یک ادعا نیست، بلکه خود آن‌ها بارها در مناظره‌های تلویزیونی به این مسئله اعتراف کرده‌اند، این حقیقت برای مردم نیز مانند آفتاب روشن است.
نکته جالب اینجاست که در دوران جمهوریت، این سیاستمداران برای حفظ قدرت و اثبات وفاداری خود، آنعده مبارزین و مجاهدین که در میدان نبرد سخت و طاقت فرسا علیه اشغالگران آمریکایی و ناتو مبارزه می‌کردند، به حمایت از پاکستان متهم و ادعاهای وجود پاکستانیها در صف مجاهدین و رزمیدن برای مفاد پاکستان را مطرح می‌کرد. مجاهدین که شب‌ها را در کوه‌ها و باغ‌ها سپری و روزها با تحمل گرسنگی و تشنگی از سنگرهای خود دفاع می‌کردند. اما همین سیاستمداران در قصرهای مجلل کابل، در کنار فرماندهان آمریکایی و ناتو، علیهشان فتوا صادر کرده و آن‌ها را مزدور پاکستان می‌خواندند.
در مقابل، خودشان همواره در مهمانی‌ها و محافل اشغالگران شرکت می‌کردند، در سایه اشغال از قصرهای گرم کابل و دفاتر مجهز خود، در کنار فرماندهان آمریکا و ناتو علیه مبارزان راستین فتوا صادر می‌کردند و آنان را به وابستگی به پاکستان و جنگ برای منافع آن متهم می‌ساختند. بااین‌حال، هرگز نتوانستند کوچک‌ترین مدرکی برای اثبات این ادعاهای دروغین ارائه کنند. در مقابل، این افراد همواره در مهمانی‌ها، جشن‌ها و نشست‌های رسمی سفارت پاکستان حضور داشتند، در کنار مقامات پاکستانی غذا می‌خوردند، برایشان مراسم ویژه برگزار می‌شد، امتیازات مالی و سیاسی دریافت می‌کردند و تصاویر و ویدئوهای این دیدارها نیز منتشر می‌گردید.
چهره‌های سیاه و سرسپرده آنان زمانی بیشتر آشکار شد که پس از فرار از افغانستان در چهار سال گذشته، بارها راهی پاکستان شدند، در حمایت از آن سخن گفتند و دولت سرپرست افغانستان را متهم کردند که به گروه‌های ضدپاکستانی پناه داده است. افزون بر این، هرگاه در امتداد خط فرضی دیورند میان نیروهای امنیتی افغان و نظامیان پاکستانی درگیری رخ داده، این سیاستمداران په طور از ارتش و دولت پاکستان حمایت کرده و جانب افغانستان را محکوم نموده‌اند.
امروز نیز این افراد ارتباطات پنهان و آشکار خود را با سازمان‌های استخباراتی پاکستان و دیگر کشورها حفظ کرده‌اند. آنان در هماهنگی با پاکستان، پروژه‌های بدنامی مانند داعش، مقاومت و سایر گروه‌های نیابتی را پیش می‌برند و می‌کوشند افغانستان را ناامن جلوه دهند. در دیدارهایشان با مقامات پاکستانی، تعهد می‌دهند که در صورت دریافت حمایت، همان‌گونه که در دوران جمهوری از منافع پاکستان حفاظت کردند، بار دیگر به آن پایبند خواهند ماند. در همان دوران نیز دولت پاکستان با حضور آنان امتیازات یک‌طرفه از افغانستان دریافت می‌کرد. جنرالها و بازجویان پاکستانی به اداره امنیت ملی افغانستان رفت‌وآمد داشتند و از طالبان پاکستانی اعتراف می‌گرفتند. همچنین، این سیاستمداران به پاکستان اجازه دادند که به‌طور یک‌جانبه در امتداد خط فرضی دیورند سیم خاردار نصب کند و امتیازات کلان دیگری را نیز از برایشان میدادند.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
