نویسنده: عبیده غوری
در طول بیست سال جمهوریت، مرده‌پرستی و تقدیس رهبران پوشالی به شکلی بی‌سابقه رونق گرفته بود. انسان‌هایی که به دور از فرهنگ اسلامی زندگی کرده بودند، رهبران دستان‌آلوده به خون بی‌گناهان را با ساخت مجسمه‌ها و تصاویرشان در راه‌های عمومی ستایش و تکریم می‌کردند.
بسیاری از سرک‌ها و چهارراه‌های عمومی که متعلق به همه‌ی مردم بود، به نام رهبران‌شان نام‌گذاری شده و کاریکاتور آنها در آنجا حکاکی می‌شد.
اگر یکی از این رهبران می‌مرد، زمین‌های متعلق به مردم و دولت را به زور گرفته و به عنوان مزار وی اختصاص می‌دادند.
اما پس از روی کار آمدن امارت اسلامی، برای از بین بردن این فرهنگ که تهدیدی جدی برای نسل‌های آینده محسوب می‌شد، تصمیم گرفته شد تا کاریکاتورهای ساختگی از بین بروند و سرک‌ها و چهارراه‌ها با نام‌هایی که بیانگر فرهنگ عمومی مردم افغانستان است، دوباره نام‌گذاری شوند.
به همین دلیل، امارت اسلامی تا کنون بسیاری از خیابان‌ها و چهارراه‌ها را تغییر داده و از نام‌هایی که متعلق به خائنین بود، به نام‌های فرهنگی تغییر داده است.
اما از آنجا که بیشتر این هرج‌ومرج‌ها میراث گروه‌های فاسد باقی‌مانده است، با هر بار تغییر نام چهارراه‌ها و از بین بردن کاریکاتورهای رهبران خائن، موجی از اعتراضات و سخنان بیهوده در فضای مجازی به راه می‌افتد.
در این اواخر، زمانی که امارت اسلامی اقدام به تخریب مجسمه ساختگی عبدالعلی مزاری کرد ـ‌که کاریکاتور وی به شکل بتی بر بالای آن ساخته شده بود‌ـ، بار دیگر بوجهل‌صفتان به خشم آمده و نهایت انزجار خود را از این اقدام ابراز کردند.
احمد مسعود، رهبر گروه شر و فساد یا مهره‌ی شطرنج بازی غربی‌ها، در واکنش به این اقدام گفت: «شهدا سنگ قبر و خشت میدان نیستند.»
احمد مسعود مزاری را در حالی شهید می‌نامد که پدرش، احمدشاه مسعود، بارها در شبکه‌های خبری ـ‌که هنوز کلیپ‌های آن در فضای مجازی موجود است‌ـ مزاری را جاسوس بی‌شک ایران و خائن وطن معرفی کرده است.
با این حال، شهید نامیدن مزاری توسط احمد مسعود و خائن خواندن او توسط احمدشاه مسعود نشان می‌دهد که احمد مسعود با پوشاندن دیدگاه‌های پدرش، در تلاش است تا هواداران مزاری را جذب کرده و محبوبیت خود را در بین مردم هزاره افزایش دهد.
اما واقعیت آنست که مزاری، یکی از مهره‌های جاسوسی ایران در افغانستان بود که به‌خاطر منافع ایران (من جمله ایجاد گروه نیابتی برای آن) جنایت‌های نابخشودنی و بی‌شماری را مرتکب شده است.
هنوز بخش بزرگی از مردم افغانستان، ظلم‌ها، شکنجه‌ها و خون‌ریزی‌های مزاری را از یاد نبرده‌اند.
مردم افغانستان خاطرات تلخ و دردناکی از هتک حرمت زنان و بریدن سینه‌هایشان توسط مزاری دارند.
شهید نامیدن مزاری، نمک پاشیدن بر زخم‌های مردمی است که عزیزانشان به شکلی وحشیانه شکنجه شده و از دم تیغ مزاری گذرانده شدند.
توجه: نوشته ها، مقالات و نظریات منتشر شده از صدای هندوکش تنها بیانگر نظر نویسندگان است، موافقت صدای هندوکش برایشان شرط نیست.
